O chorobie psychosomatycznej mówimy wtedy, gdy nie można znaleźć dla niej przyczyny organicznej. Mogą to być nawracające bóle głowy, napady drgawek, a nawet depresja. Chociaż powodują one takie samo cierpienie jak choroby konwencjonalne, są czasami źle rozumiane, źle diagnozowane i traktowane lekceważąco.

Funkcjonowanie chorób psychosomatycznych.

Pewne wydarzenia zewnętrzne powodują zmiany w naszym „normalnym” funkcjonowaniu. Na przykład stres powoduje szybsze bicie serca, podobnie jak rozstanie w miłości wywołuje smutek. Ta interakcja jest możliwa dzięki połączeniom między układem nerwowym a układem odpornościowym.
Jeśli te reakcje dotyczą ciała i objawiają się zaburzeniami snu, dyskomfortem lub bólem (wśród innych możliwych przejawów), mamy do czynienia z chorobą psychosomatyczną. Pojawia się on przed opracowaniem psychicznym. Choroba psychosomatyczna jest trochę jak depresja , która nie jest znana.
Pewne trudne sytuacje (żałoba, utrata pracy) powodują czasem napięcia lub udręki, które mogą się utrwalić i stać się uciążliwe. Gdy takie sytuacje ciągną się długo lub pojawiają się nagle, psychika czasami jest bezsilna i nie potrafi przywrócić równowagi.
Zdarza się, że pewne objawy fizyczne nie są związane z żadną dysfunkcją organizmu. Dzięki psychoanalizie te tak zwane objawy „konwersji” i ból, który one wywołują, są obecnie brane pod uwagę i odpowiednio leczone.

Przyczyny chorób psychosomatycznych.

Szacuje się, że ponad połowa poczekalni lekarskich wypełniona jest osobami konsultującymi się z powodu zaburzeń psychosomatycznych.
Ich pojawienie się ułatwia kilka czynników. Mogą one mieć charakter biologiczny, psycholog iczny i/lub społeczny. Specjaliści nie wykluczają również odpowiedzialności za pewne predyspozycje genetyczne. Trwają dyskusje na ten temat.
Niekoniecznie o tym myślimy, ale stres modyfikuje pewne parametry naszego organizmu: równowagę nerwową, immunologiczną i hormonalną, czyniąc nas bardziej podatnymi na pewne patologie.
Przysadka mózgowa, na przykład, wydziela hormony, które mogą zwiększyć lub zahamować zdolność naszych komórek odpornościowych do obrony w przypadku agresji.
Jeśli stres trwa zbyt długo, kortyzol (wydzielany przez gruczoł nadnerczy) w znacznym stopniu uszczupla nasze rezerwy energetyczne. Efekt jest natychmiastowy: stajemy się mniej odporni na infekcje.

Diagnozowanie i leczenie chorób psychosomatycznych.

Faza diagnostyczna składa się z kilku etapów. Po pierwsze, lekarz próbuje dowiedzieć się, poprzez pytania skierowane do pacjenta, czy istnieje przyczyna somatyczna (bakterie, wirusy) lub psychologiczna (stres, emocje). Jeśli pierwsze zabiegi nie przyniosą poprawy, lekarz zleci wykonanie innych badań.
Kiedy przyczyna psychosomatyczna jest jasno określona, pacjent odnosi korzyści zarówno z leczenia medycznego, jak i psychoterapii. Ten ostatni polega na udostępnieniu psychice niezbędnych zasobów do lepszej regulacji napięć.

Psychika w centrum opieki.

Poprzez rozmowę pacjent stopniowo wydobywa na światło dzienne zaburzenia, które doprowadziły do jego somatyzacji. Istnieje wiele podejść. Może to być psycho terapia behawioralna, wsparcie lub analiza. W niektórych przypadkach specjaliści zalecają relaksację, aby zidentyfikować i złagodzić obszary napięcia w ciele.
W tym kontekście leki komplementarne, takie jak na przykład akupunktura czy homeopatia, przynoszą dobre rezultaty, ponieważ nie leczą jedynie objawów, ale interesują się jednostką jako całością.

Czy odczuwane cierpienie jest prawdziwe?

Tak, mają one taką samą rzeczywistość, jak gdyby zostały uformowane bez wymiaru psychologicznego. Taki sam dyskomfort powodują na przykład zaburzenia sercowo-naczyniowe i żołądkowo-jelitowe.