Skąd pochodzi joga? To pytanie, które z pewnością zadaje sobie wiele osób, które odkrywają tę praktykę dla siebie, pragnąc zrozumieć jej głębsze korzenie. Historia jogi, sięgająca doliny Indusu, sięga aż 5 500 lat wstecz, gdzie odnaleziono najstarsze artefakty związane z jej praktykowaniem. Joga nie jest tylko formą ćwiczeń fizycznych, lecz także jednym z głównych systemów filozoficznych Indii, który łączy ciało, umysł i duszę. Etymologia tego terminu, wywodząca się od sanskryckiego rdzenia oznaczającego „wiązać” lub „łączyć”, podkreśla istotę jedności, która jest fundamentem tej praktyki. W miarę jak joga ewoluowała przez wieki, stała się nie tylko elementem kultury indyjskiej, ale również wniknęła w życie ludzi na całym świecie, oferując nie tylko zdrowie fizyczne, ale i duchowy rozwój.

Skąd pochodzi joga?

Joga, sztuka o głębokich korzeniach, narodziła się w Indiach. Jej historia sięga czasów starożytnej cywilizacji doliny Indusu, sprzed około 5500 lat. To właśnie tam badacze odkryli najstarsze świadectwa tej praktyki – głównie figurki przedstawiające postacie siedzące w pozycjach przypominających asany.

Jako jeden z głównych systemów filozoficznych tego regionu, joga jest nierozerwalnie związana z indyjskim dziedzictwem.

Etymologia terminu joga

Termin „joga” ma swoje korzenie w sanskrycie, wywodząc się od rdzenia *judż*. Pierwotnie oznacza on „wiązać” lub „łączyć”. W sanskrycie jednak to pojęcie nabiera głębszego znaczenia – „scalania”, rozumianego jako dążenie do zjednoczenia, na przykład z absolutem czy Bogiem. To fundamentalne znaczenie, czyli jedność i harmonia, wskazuje na kierunek. Samo pochodzenie tego słowa zdradza jego esencję: jest nią droga ku integracji i osiąganiu wyższych stanów świadomości.

Jak wygląda historia jogi: od doliny Indusu do współczesności?

Joga ma niezwykle długą historię, sięgającą korzeniami starożytnej cywilizacji z doliny Indusu.

Jej rozwój historyczny obejmuje kluczowe etapy:

• najstarsze dowody, takie jak gliniane figurki przedstawiające postacie w pozach przypominających jogę, pochodzą sprzed około 5000 lat, czyli mniej więcej z 3000 roku przed naszą erą – okresu, gdy wspomniana cywilizacja dynamicznie się rozwijała, osiągając swój szczyt między 2300 a 1500 rokiem p.n.e.,
• pełniejszy, bardziej ustrukturyzowany kształt system jogi zyskał znacznie później, bo około III wieku przed naszą erą,
• wówczas powstał kluczowy tekst, znany jako Jogasutry, spisany między II a V wiekiem p.n.e. i zawierający 195 zwięzłych wersetów, czyli sutr.

Wiedza ta rozwijała się dalej, często w odosobnieniu, starannie chroniona i przekazywana przez adeptów.

Dziś postrzegamy jogę jako „boską naukę o życiu”, której niezwykle głębokie korzenie tkwią w przeszłości sięgającej ponad pięciu tysięcy lat.

Najstarsze dowody jogi

Najstarsze ślady praktyki jogi, liczące sobie około 5500 lat, odnaleziono w dolinie Indusu.

Świadczą o niej rozmaite artefakty, w tym figurki przedstawiające ludzkie postacie w pozach przypominających współczesne asany.

Ta starożytna tradycja była początkowo przekazywana ustnie, bezpośrednio od mistrza do ucznia.

Jak rozwijała się joga w Indiach?

Joga narodziła się w Indiach, wywodząc się z bardzo dawnych praktyk religijnych, których początki sięgają czasów wedyjskich. Ta starożytna sztuka harmonijnie łączy ciało, umysł i ducha.

Kluczowe etapy w rozwoju jogi:

• narodziny w Indiach w czasach wedyjskich,
• systematyzacja technik przez Patańdżalego w Yoga Sūtrach,
• powstanie mnóstwa różnorodnych szkół i podejść.

To właśnie Patańdżali zebrał i usystematyzował różnorodne techniki, tworząc solidne podstawy, które stały się bazą dla wielu przyszłych stylów i tradycji.

Jak filozofia jogi odnosi się do jej pochodzenia?

Filozofia jogi ma głębokie korzenie, wyrastające wprost ze starożytnych tekstów indyjskich. Jej kształt został określony przez ważne pisma, takie jak Upaniszady czy Bhagawadgita. Te tradycyjne źródła jasno wskazują na główny cel jogi w kontekście hinduskim: poszukiwanie prawdy i dążenie do odnalezienia sensu istnienia. Co istotne, joga postrzega człowieka jako integralną, spójną całość, a nie zbiór niezwiązanych ze sobą elementów.